Mijn luisteraars kijken elkaar aan en dan naar mij. Is dat niet een beetje idealistisch? Kun je niet beter eerst kleiner beginnen? Waarom moet het altijd meteen zo groot? Denk je echt dat het je gaat lukken? Of moet je er realistischer tegenaan kijken?
Opnieuw geef ik vol enthousiasme aan dat het niet idealistisch is en mijn plan niet volgende week bereikt hoeft te zijn. Eigenlijk wel, maar ik weet dat dit niet realistisch is ;)
En of het gaat lukken? Daar geloof ik in. Waarschijnlijk verloopt de weg anders dan ik nu bedacht heb, maar daar sturen we hier en daar wel wat aan bij tijdens het proces. Ze kijken me wat ongeloofwaardig aan. Dan ontstaat er een ander gesprek. Diep van binnen voel ik me teleurgesteld.
" Kun je niet beter eerst kleiner beginnen? "
Regelmatig word ik beschreven als idealist, wereldverbeteraar en eigenwijs. Idealist, waarschijnlijk vanwege mijn grote creatieve ideeën. Deze ideeën die niet dagelijks zijn, of gemiddeld, of makkelijk te bereiken zijn en in ieder geval vaak ‘anders’ zijn dan de norm.
Wereldverbeteraar, omdat ik graag iets bijdraag aan de wereld. Waarom zou ik iets doen wat voor niemand nut heeft? Ik vind het fijn om iets goeds bij te dragen aan de samenleving. En eigenwijs?! Ik zou mijzelf eerder eigenzinnig noemen. Ik dram mijn mening niet door, maar zal hem zeker geven. Daarnaast luister ik naar feedback van anderen, wellicht brengt mij dit verder. De feedback zal ik respecteren en overwegen, maar dit wil niet zeggen dat ik dit altijd klakkeloos op zal volgen.
Later op de avond, dacht ik aan mijn ideeën. Ik begon te twijfelen. Hebben ze gelijk? Is het niet haalbaar? Moet ik het toch maar kleiner gaan doen? Kan ik het eigenlijk wel? Is het wel een goed idee? Niemand was enthousiast? Niemand maakte stimulerende en positieve opmerkingen. Ben ik te idealistisch? Te eigenwijs dat ik tegen jullie advies in ging? Waarom voel ik me nu onzeker?
Nadat ik mijn gedachten diverse keren over dit gesprek heb laten waaien. Wist ik dat het niet aan mijn ideeën of gedachten lag. Maar aan de opmerkingen die ik kreeg, waardoor de onzekerheid toesloeg. Ze bedoelen het positief en willen mij behoeden voor de beren die ik wellicht tegen kom. Maar is dat niet juist de uitdaging?
"Ben ik te idealistisch?"
Idealen zijn vaak onbereikbaar in andermans ogen. Ik denk liever; hoe groter mijn plannen hoe meer mogelijkheden er zijn en hoe meer wegen kunnen leiden naar mijn doel. Begin ik (te) klein, beperk ik mijn mogelijkheden om het grotere geheel te bereiken. Ik leef in mogelijkheden tot de ervaring leert andere mogelijkheden in te moeten zetten om te komen waar ik wil!
De context en de toon geven de woorden ‘idealist, wereldverbeteraar en eigenwijs’ een positieve of negatieve vibe. Ik ben trots dat ik opnieuw eigenwijs en een wereldverbeteraar voor hoogbegaafden mag zijn.
Heerlijk om groot te kunnen dromen. De start van Braincookies was toen gemaakt!
